Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/173

 — Dziękuję... Przyznam się, że była to dla mnie niespodzianka zupełna, awans, jak na nasze stosunki, dość znaczny.
 — I nie starałeś się pan?
 — Nie, nie starałem i nie wiem, komu mam zawdzięczać, żem otrzymał. Widocznie mam szczęście.
 — To doskonale — rzekła pani Zofia — ucieszyłeś mnie pan niezmiernie.
 Gawędząc doszli do domu, przez całą drogę Wanda ani razu nie wspomniała o Mani i tak manewrowała, żeby Zygmunt o nią nie mógł zapytać.
 Przy herbacie młody człowiek nie mogąc się doczekać tej, dla której naumyślnie przyszedł, zwrócił się do Wandy z zapytaniem:
 — Czy panna Marya chora?
 — Nie wiem — odrzekła lakonicznie.
 — Pani nie wie?
 — Mówię przecież wyraźnie.
 — Niechże pani nie żartuje.
 — Ach Boże! zkądże mogę wiedzieć, czy zdrowa, czy chora, kiedy jej tu niema.
 — Nie była dziś?
 — Ani dziś, ani wczoraj, ani onegdaj. Od tygodnia jej nie widziałam.
 — Więc już nie pracuje razem z paniami?
 — Nie; powiedz mi pan co dziś grają w teatrze?
 — Nie wiem, ale panna Marya...
 — Bardzo źle, że pan nie wie; któż zaspokoi moją ciekawość?
 — Zapóźno już dziś na teatr, niech pani ze