Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/176

chwili, tylko tamta chwila i w tamtej chwili, rozumie pani?
 — Rozumiem i natychmiast idę do kuchni.
 — Ciekawam po co?
 — Każę przyspieszyć.
 — Racz pani zostać, tam są ludzie, których obowiązkiem jest o tem pamiętać.
 Marya usiadła na krześle w przeciwnym kącie pokoju; jejmość skrzywiła się na to.
 — Siadła pani tak daleko, że musiałabym zerwać płuca, chcąc z panią rozmawiać.
 — Jestem też i słucham pani.
 — Słucham? ironia... wszyscy mnie tu słuchają, a każdy i każda robi co chce. Czy wczorajsza gazeta przeczytana?
 — Nie — pani była znużona i śpiąca.
 — Chcesz pani we mnie wmówić, że ja sypiam! ha — cały świat wie, że od lat trzech oka zmrużyć nie mogę... drzemię tylko.
 — Czy mam przynieść gazetę?
 — Nie trzeba... albo... oni mi dziś tej herbaty nie dadzą... wreszcie przynieś pani, trzeba czemś czas zabić.
 Po chwili Mania powróciła z gazetą, usiadła blizko chorej i czytać zaczęła.
 — Proszę głośniej — rzekła jejmość — szeptem pani czytasz tak, że ledwie słyszę.
 Mania podniosła głos.
 — Pani mi czytasz politykę, której nie cierpię. Co mnie obchodzi angielska izba niższa, nie mam z nią nic wspólnego, proszę o co innego.
 — Jest korespondencya z Paryża.