Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/34

nią na kuropatwy, lub na dubelty latem, jak się zdarzy. Pan hrabia myśliwy zawołany, polować lubi.
 — Zwierzyny zapewne nie brak?
 — O jest dosyć, na zimowych polowaniach po sto zajęcy biją, sarny są też i dziki...
 — Takie polowanie to rozumiem.
 — Pan naczelnik myśliwy? — zapytał pokornie Kwiatkowski.
 — Spodziewam się! Jedyna to moja przyjemność, powiedziałbym nawet, namiętność. Mam swoje trofea: rogi jelenia, lub dzika, skóry sarnie. Dzik był pyszny, czterysta funtów ważył. Dostał kulą w oko i trup na miejscu. Więc pan masz czworo dzieci, panie Kwiatkowski?
 — Czworo, proszę pana naczelnika.
 — A funduszów nie wiele?
 — Prawie nic.
 — Hrabia Adolf gorąco pana poleca.
 — Cała moja nadzieja w tem, jeżeli pan naczelnik prośbę hrabiego raczy uwzględnić.
 Naczelnik przygryzł wąsy, zamyślił się i po chwili rzekł:
 — Hm, radbym, ale w tej chwili wakansu niema, a kandydatów tysiące; trzeba czekać, może się coś trafi. Czy masz pan z sobą podanie, dowody?
 — Oto są.
 — Bardzo dobrze. Zostaw pan papiery te u mnie, ja je rozpatrzę i mieć pana będę na pamięci.
 — Uprzejmie dziękuję, bardzo wdzięczny jestem; kiedy pan naczelnik zgłosić się każe?