Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/91

cza i bądźcie szczęśliwi. Ja będę twoją druchną, nieprawdaż?
 — Zdaje mi się, że myśleć o tem jeszcze zawcześnie.
 — Nic nie szkodzi, moja ty poważna sensatko; przecież i starzy, doświadczeni ludzie każą myśleć zawczasu o przyszłości. U ojca bywa pewien jegomość, wdowiec, zażywający tabakę i nadzwyczaj poważny. Ulubione jego wyrażenie jest: pamiętajcie zawsze o przyszłości; co macie zrobić jutro, dziś zróbcie... to zasada, to grunt.
 — O czem panienki tak rozprawiają — zapytała pani Zofia, wchodząc.
 — Ah, mamo, o bardzo poważnych przedmiotach — o przyszłości.
 — Czyjej?
 — A choćby tej eterycznej pani, dla której suknię wykończamy.
 — Rzeczywiście, przedmiot poważny, ale przerwijcie robotę. Herbata będzie.
 — I Zygmunt będzie, mamo — dodała Wanda.
 — Widziałaś go?
 — Zdaje się, że niewielka sztuka widzieć tego, kto chce być widzianym... mile, prawda Maniu? Otóż właśnie ktoś dzwoni, to zapewne on, przyznasz, że punktualność godna uznania.
 — Niezupełnie, bo jak widzisz nie pan Zygmunt przyszedł, lecz Edzio.
 Chłopiec ukłonił się i wprost do siostry przystąpił.
 — Maniu — rzekł — chciałbym cię prosić, żebyś przyszła do domu.