Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/262

trumny kołeczkami zabijano, gdy wbiegł jakiś człowieczek, zadyszany, zmęczony...
 — Pozwólcie — rzekł do służby — niech go raz jeszcze zobaczę.
 Nie broniono mu tego. Pochylił się nad zmarłym, złożył na zimnem czole pocałunek i westchnął.
 Żałobny pochód ruszył. Ja i mały człowieczek stanowiliśmy cały orszak. Odprowadziliśmy nieboszczyka w milczeniu aż do mogiły i staliśmy nad nią, dopóki grabarz zupełnie dołu nie zasypał, a potem zawróciliśmy ku miastu.
 — Pan go znał? — zapytał mały.
 — Trochę — odrzekłem.
 — A ja go znałem dobrze, wielka dusza, panie, wielka dusza!
 — Tak?
 — Nie cofam słowa, a, nie cofam! wielka dusza.
 Zaciekawiony, spojrzałem na mego towarzysza; mrugnął zaczerwionemi powiekami i zdawało mi się, że po policzkach jego bladych, obwisłych, noszących ślady hulaszczego życia, stoczyły się dwie łzy.
 — Opowiedz mi pan o nim — rzekłem.
 — Panie — odpowiedział — czas mój drogi, a zresztą na co mówić, biedny Albert już nie wstanie. Czas mój drogi, drogi, — dodał, akcentując silnie ostatnie sylaby.
 — Dokąd-że się pan udajesz?
 — Czekają na mnie...
 — Możebyśmy tu wstąpili — rzekłem, wskazując wielki kufel, wymalowany na desce.