Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/112

 — Widzi mi się, że strażnika niema we wsi.
 — Niema?
 — Na obychód miał iść... ale poślę, duchem poślę.
 — To zwijajta się, bo złodzieje ostro jadą... jeszcze na takich kuniach jak wasze...
 — Aj kunie! kunie! jęczał zrozpaczony Tomasz, biegnąc do chaty z powrotem.
 W kwandrans później już cała wieś była na nogach.
 We wszystkich okienkach błysnęły światła, sołtys z latarnią wyszedł na ulicę.
 Ostatni przebudzili się stróże z urzędowemi pałkami. Deszcz ich moczył, więc schowali się do budy, a że tam znaleźli garść słomy przegniłej, tedy rzucili się na nią i zasnęli twardo.
 Zasnęli, bo z wieczora Mendel poczęstował ich doskonałą gorzałką, a przytem, wiadoma rzecz, że na taki deszczyk kapuśniaczek, to człowiek bywa śpiący jak mucha jesienna.
 Obadwaj stróże, młode chłopaki, Bartek i Ignac, podążyli na miejsce wypadku.
 Sołtys przy świetle latarni oglądał trupa Łyska.
 — To je pies otruty, rzekł z powagą.
 — Juści otruty — potwierdziła Tomaszowa, płacząc rzewnie — jeszcze przed wieczorem kartofli mu dałam i chleba i powiadam do niego: idź Łysek, pilnuj Łysek... a on mądry taki był, że każdziuchne słowo ludzkie zrozumiał — i oto otruli go złodzieje.
 Sołtys ostro na wartowników spojrzał.
 — A wy, sielmy jedne, gdzie byli?
 — Na warcie byliśwa.
 — Spaliśta gałgany!
 — Jeno nie pomstujcie! My z Bartkiem stojeli kiele mostu, a toć wiadomo gdzie most, a gdzie Tomaszowa stajnia.