Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/115

 — Nie słyszeliście nic?
 — Gdzie zaś? Cośmy mieli słyszeć!
 — I nie widzieliśmy, dodał drugi, ciemność choć ślepie wykol...
 — Toć psy musiały ujadać.
 — Ale! ta się psu akurat chce ujadać na taką słotę!.. Człowiek musi iść na wartę, bo jak nie, to karę zapłaci — a psu co!? Na niego wójta niema!
 — Hm, hm, mruczał chłop, musiał to taki ktoś być, co kużdy kącik zna.
 — I akuratnie do Tomaszowych koni przyszedł!...
 — Bo wiedział, że najlepsze.
 — Toć mi za łysą kobyłę na święty Jan sto trzydzieści rubli dawali, rzekł na wpół z płaczem Tomasz.
 Sołtys wciąż latarnią przyświecał.
 — Obaczcie-no — mówił — którędy wyprowadzili.
 — O! o! za stajnię ślady idą, zawołał Jasiek.
 — Prawdziwie. Patrzcie-no, przez ogrody poszli, całe przęsło płota rozgrodzili.
 — Bodaj pomarnieli, bodaj im ręce, nogi połamało za moją chudobę kochaną! — krzyczała Tomaszowa.
 — O, patrzta-no ludzie, ślady są wyraźne, po zagonach jechali.
 — Musi zara z płota wierzchem siedli, bo tylko końskie kopyta znać.
 — Przez rzekę prześli — zawołał Jasiek.
 — To i koniec... tera-by trza oblecieć do koła, bez most, to dalszy ślad zdybie.
 — Po co? tu bród jest...
 — Ale, bród?! Głupi ci kto, na taki ziąb i jeszcze po nocy, przez bród łazić!