Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/123

 — To cóż chcecie?
 — Ja już nic nie chcę. Macie ochotę podawać do sądu — podajcie.
 — Mendlu!
 — Chcecie ze mną po dobrości? to ja będę miał miłosierdzie nad wami.
 — Wy wiecie gdzie moje kunie...
 — Ja?
 — Wy, wy wiecie.
 — Co na to zrobić jak kto głupi jest?! Ja wcale nie wiem gdzie są wasze kunie.
 — To jakże mnie poratujecie?
 — Mam sposób. Dobry, pewny sposób. Wiele wasze kunie byli warte?
 — Dwieście pięćdziesiąt rubli.
 Mendel zaczął bębnić palcami po stole.
 — Dwieście pięćdziesiąt rubli, to jest całkiem ładny grosz, słuchajcie-no Tomaszu.
 — Dyć słucham.
 — Wy mnie potrzebujecie dać dziesięć rubli.
 — Za co?
 — Za to, co wam powiem takie słowo, co jest więcej warto.
 — O...
 — Powiem wam takie słowo, taki sekret, taki sposób, że wy już na drugi, na trzeci dzień, będziecie mieli swoje kunie w stajni.
 Chłop zerwał się ze stołka, oczy mu się zaiskrzyły, ręce przed siebie wyciągnął, jakby chciał Mendla za gardło pochwycić, ale ten szybko odskoczył i rzekł:
 — Oj Tomaszu, Tomaszu! jakie wy głupie jesteście. Na