Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/65

Ta strona została uwierzytelniona.

jedziemy do miasteczka, zwyczajnie sobie na wozie; wyładujcie w drabinki, weźmiemy parę korcy zboża ze sobą...
— A wiele Mendel da za furmankę?
— Kiedy ja od was wcale nie chcę furmanki.
— Jeno co?
— Ny, słychał kto taki interes? Jak ja wam mówię, co my sobie pojedziemy do miasta, to ma się nazywać furmanka?! Czy każę wam brać ciężar, czy was najmuję?..
— A one parę korcy zboża?
— Co to znaczy? to nawet nie zboże jest tylko owies. Co wart tegoroczny owies, on całkiem wagi nie ma. Ja wam się dziwuję, że wy się pytacie co ja zapłacę za furmankę. Podobniej żeby wy mnie zapłacili za moją fatygę.
— A za co?
— Wy potrzebujecie dwanaście rubli na podatek.
— Nie dwanaście, jeno dziesięć, złotych ćtery i grosy ośmnaście.
— A w drodze nie potrzeba pieniędzy?
— Juści przydałyby się.
— Prócz tego, to mnie jesteście winni trzynaście rubli za wódkę.
— Nie trzynaście, jeno dwanaście.
— Aj jaką wy macie kiepską pamięć, mój Macieju. Przypomnijcie sobie dobrze, dopiero cośmy rachowali. Mogę wam jeszcze drugi raz policzyć.
— Kiedy mnie się wszystko widzi...
— Widzi się! wam się widzi... wam się ciągle widzi i to wam się też widzi, że jak wy zaprzęgniecie swojego konia do woza, to będzie furmanka.
— Bo nie co!
— Aj waj! Chaje Sure! Chaje Sure — słyszysz ty, Maciej powiada, że jego koń i jego wóz, to jest furmanka!!