Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/99

 — Wam do tego nic jak się nazywa, macie swoją babę to jej pilnujcie.
 — Tedy na ten przykład... gęba, bo gęba!
 — To prawda jest — rzekł półgłosem Mendel — prawdziwy pytel.
 Marcinowa nie zważała na tę przymówkę.
 — Mówię tobie Filipku, jakom jest twoja krewniaczka, życząca prawdziwie, ty tę dziewuchę bierz! Takiej drugiej na dziesiątej wsi nie zdybiesz. Tęga dziewucha, w sobie podufała, na gębie odpowiedzialna i czerwona a mocna! — korzec żyta to ci machnie na plecy jak chłop. I gruntu będzie miała kawałek, bo jej ojciec odpisze i krowę.
 — To ja wam powiem, kto to jest — rzekł Mendel.
 — A kto?
 — Ny, to jest Kaśka Bąkówna... może nie Bąkówna! niech Marcinowa powie.
 — No — juści Bąkówna, co mam taić, zresztą tak czy siak zapowiedzie wyjdą i ludzie będą wiedzieli.
 — To jeszcze niewiadomo — zawołała przepychając się ku stołowi sołtysowa..
 — Wiadomo! skoro ja powiadam, to wiadomo, a wam do tego nic.
 — Może i nie nic.
 — Ja jestem Filipa stryjna, krewna jestem!
 — A juści! bo jego matka i wasza matka na jednem słońcu płótno bieliły, takich krewności je na świecie dość.
 — Co wam do czyich krewności, ja nie wytrząsam że u was cygan był w rodzie.
 — Bo nie był!
 — Właśnie że był!
 — Cicho! cicho! zawołał Jankiel, moje kochane gospody-