nastąpiłoby wskutek wydarzeń, których ich usiłowania nie mogłoby odwrócić;
ożywione pragnieniem służenia i w tej ostatecznej ewentualności interesom ludzkości i wzrastającym wymaganiom cywilizacji;
uważając, że należy w tym celu dokonać rewizji praw i ogólnych zwyczajów wojennych, bądź dla dokładniejszego określenia ich, bądź dla pewnego ich ograniczenia celem osłabienia, o ile to możliwe, ich surowości,
uznały za potrzebne uzupełnić i ściślej określić co do pewnych punktów dzieło pierwszej Konferencji Pokoju, która, przejmując, w dalszym ciągu Konferencji Brukselskiej 1874 r., idee, poddane przez mądrą i szlachetną przezorność, powzięła postanowienia w przedmiocie określenia i uregulowania zwyczajów wojny na lądzie.
Zdaniem Wysokich Układających się Stron, postanowienia te, których ułożenie spowodowanem zostało pragnieniem umniejszenia nieszczęść wojny, o ile konieczności wojskowe na to pozwalają, mają służyć jako ogólna reguła postępowania dla prowadzącyh wojnę w ich wzajemnych stosunkach, oraz w stosunku do ludności.
Jednakże było niemożliwem na razie uzgodnienie odnośnych postanowień, rozciągających się na wszystkie okoliczności mogące mieć miejsce w praktyce.
Skądinąd nie mogło być zamiarem Wysokich Układających się Stron, aby wypadki nieprzewidziane zostały z braku sformułowanych pisemnie postanowień pozostawione dowolnej ocenie ze strony dowodzących wojskami.
Zanim bardziej wyczerpujący kodeks praw wojennych będzie mógł być ułożonym, Wysokie Układające się Strony uważają za właściwe skonstatować, że w wypadkach, nieobjętych przepisami obowiązującemi, przyjętemi przez nie, ludność i strony wojujące pozostają pod opieką i władzą zasad prawa narodów, wypływających ze zwyczajów, ustanowionych między cywilizowanemi narodami, oraz z zasad humanitarności i wymagań społecznego sumienia.
Oświadczają one, że w tym sensie należy rozumieć zwłaszcza artykuły 1 i 2 przyjętego regulaminu.
Wysokie Układające się Strony, pragnąć zawrzeć nową konwencję w tym celu, mianowały swymi pełnomocnikami:
Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiec, Król Prus:
J. E. barona Marschall de Bieberstein, Swego Ministra Stanu, Swego Ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego w Kostantynopolu;
P. Dr. Johannes Kriege, Swego Posła w misji nadzwyczajnej na niniejszą Konferencję, Swego tajnego Radcę Poselstwa i Radcę Prawnego w Cesarskiem Ministerstwie Spraw Zagranicznych, Członka Stałego Trybunału Rozjemczego.
Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki:
J. E. P. Joseph H. Choate, Ambasadora nadzwyczajnego;
J. E. P. Horace Porter, Ambasadora nadzwyczajnego;
|
|
par des événements que leur sollicitude n’aurait pu détourner;
Animés du désir de servir encore, dans cette hypothèse extrême, les intérêts de l’humanité et les exigences toujours progressives de la civilisation;
Estimant qu’il importe, à celte fin, de réviser les lois et coutumes générales de la guerre, soit dans le but de les définir avec plus de précision, soit afin d’y tracer certaines limites destinées à en restreindre autant que possible les rigueurs;
Ont jugé nécessaire de compléter et de préciser sur certains points l’oeuvre de la Première Conférence de la Paix qui, s’inspirant, à la suite de la Conférence de Bruxelles de 1874, de ces idées recommandées par une sage et généreuse prévoyance, a adopté des dispositions ayant pour objet de définir et de régler les usages de la guerre sur terre.
Selon les vues des Hautes Parties contractantes, ces dispositions, dont la rédaction a été inspirée par le désir de diminuer les maux de la guerre, autant que les nécessités militaires le permettent, sont destinées à servir de règle générale de conduite aux belligérants, dans leurs rapports entre eux et avec les populations.
Il n’a pas été possible toutefois de concerter dès maintenant des stipulations s’étendant à toutes les circonstances qui se présentent dans la pratique.
D’autre part, il ne pouvait entrer dans les intentions des Hautes Parties contractantes que les cas non prévus fussent, faute de stipulation écrite, laissés à l’appréciation arbitraire de ceux qui dirigent les armées.
En attendant qu’un Code plus complet des lois de la guerre puisse être édicté, les Hautes Parties contractantes jugent opportun de constater que, dans les cas non compris dans les dispositions réglementaires adoptées par Elles, les populations et les belligérants restent sous la sauvegarde et sous l’empire des principes du droit des gens, tels qu’ils résultent des usages établis entre nations civilisées, des lois de l’humanité et des exigences de la conscience publique.
Elles déclarent que c’est dans ce sens que doivent s’entendre notamment les articles 1 et 2 du Règlement adopté.
Les Hautes Parties contractantes, désirant conclure une nouvelle Convention à cet effet, ont nommé pour Leurs Plénipotentiaires, savoir:
Sa Majesté l’Empereur d’Allemagne, Roi de Prusse:
Son Excellence le baron Marschall de Bieberstein, Son ministre d’état, Son ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire a Constantinople;
M. le dr. Johannes Kriege, Son envoyé en mission extraordinaire à la présente Conférence, Son conseiller intime de légation et jurisconsulte au ministère Impérial des affaires étrangères, membre de la cour permanente d’arbitrage.
Le Président des États-Unis d’Amérique:
Son Excellence M. Joseph H. Choate, ambassadeur extraordinaire;
Son Excellence M. Horace Porter, ambassadeur extraordinaire;
|
