Strona:Korczak-Bobo.djvu/74

idzie dziewczynka w żałobie. Zawsze chodzi po tamtej stronie ulicy, a dzisiaj po tej akurat. Opowiada coś koleżance, i śmieją się. — Może jej tylko babka umarła, bo inaczej jakżeby ona mogła się śmiać? Spojrzy na Stasia czy nie spojrzy? — Spojrzała. — Potem coś powiedziała koleżance, pewnie o Stasiu, bo obejrzały się i zaczęły się śmiać. — Może poznała, że płakał? Choć on właściwie nie płakał, tylko łzy miał w oczach, a od tego oczy nie puchną.
 — Co? — pyta Stasio.
 — Poproś go, żeby przekreślił.
 — Ja tam nie będę prosił.
 — Co ci to szkodzi?
 — Bo nie chcę. — Patrz jaka to świnia. Sam przecież mnie posadził, jemu powiedział, że naumyślnie, a potem wrzeszczy. — Jakbym go prosił.
 Stasio uspakaja się pod wpływem rozmowy.
 — Czy ta duża gwiazda, co miał przy orderach, to także order — pyta kolegi.
 — Chyba, że order.
 — Czy jak on przychodzi do gimnazjum, to musi być w orderach?
 — Eee, chyba nie, — tylko tak, żeby się pochwalić.
 — A może musi?
 — A kto jemu może kazać?