Strona:Korczak Janusz - Jak kochać dzieci. Dom sierot.pdf/16

 „Czy będę mógł jutro wyjść, bo przyjechał brat mamy?“
 „Dzieci mi dokuczają.“
 „Pan jest niesprawiedliwy: wszystkim pan temperuje ołówki, a mnie pan nie chciał.“
 „Nie chcę spać przy drzwiach, bo mi się zdaje w nocy, że ktoś wchodzi“.
 „Ja się na pana gniewam“.
 „Nauczycielka ze szkoły mówiła, że już się lepiej sprawuję“.
 „Chciałbym pomówić o pewnej bardzo ważnej sprawie“.
Czasem znajdziesz wierszyk bez podpisu: przypomniało się, napisał, nie miał z tem co robić, wrzucił do skrzynki.
 Znajdziesz anonim z niecenzuralnem wymyślaniem, czy pogróżką.
 Są listy codzienne, pospolite, są rzadkie i wyjątkowe. — Coś się stale powtarza — nie dziś, to jutro pomyślisz, jak uporządkować, zaradzić. — Nad treścią wyjątkowego listu dłużej podumasz.
 Skrzynka do listów uczy dzieci:
 1. czekać na odpowiedź: nie zaraz, nie na zawołanie.
 2. odróżniać drobne i przelotne żale, troski, życzenia, wątpliwości od ważnych. Napisanie wymaga decyzji (a i tak często dzieci pragną list wrzucony do skrzynki wycofać).
 3. uczy je myśleć, motywować.
 4. uczy chcieć, umieć.
 — Napisz i wrzuć do skrzynki.
 — Nie umiem pisać.
 — To poproś kogo, kto umie.
 Zrazu popełniłem błąd, od którego pragnąłbym ustrzedz: chronicznych nudziarzy odsyłałem nie bez ironji do skrzynki. Zrozumiawszy szykanę, zupełnie słusznie obrażały się na mnie i na skrzynkę.
 — Wcale z panem nie można teraz mówić.
 Podobny zarzut słyszałem i od wychowawców: czy piśmienne porozumiewanie się z dziećmi nie jest zbyt oficjalne?.
 Twierdzę, że skrzynka nie utrudnia, a ułatwia ustne poro-