Strona:Książka do nabożeństwa O. Karola Antoniewicza.djvu/478

Ta strona została przepisana.
466

dnała u Boga odpuszczenia, byle tylko sprawca prosił Ją o to z wiarą, a stanął przed Bogiem w pokorze! Jej rozkosz jest właśnie rozwiązywać najtwardsze pęta a grzeszników wyswobadzać, dając im wolność Synów Chrystusowych. Jej szczęście niebieskie kwitnie dusz zbawieniem, a orszak Jej najmilszy składają duchy, które z grzechu wyratowała i w miłości Ojcu powróciła. Każdy więc z nas, który, nurzając się w grzechu, nie ma odwagi powstać, czyni to rozmyślnie i bierze zatratę swej duszy na własny rachunek; albowiem na brak pomocy z Nieba uskarżać się nie może, gdyż o to troskliwą jest Matka nasza, ucieczka „grzeszników“, i nikomu przemożnej swej nie odmawia opieki ani wsparcia ku nawróceniu się. Grzech nam potępienie gotuje, ale rzeczywiście brak dopiero miłości, upór i rozpacz potępiają nas. Dopóki zaś człowiek na tym świecie żyje, dopóty ma czas pracować nad dziełem swego zbawienia. Zapewne, że im później tę pracę poczyna, tém się mu staje trudniejszą; przecież widzimy, iż niektórzy przez żarliwość i nadmiar miłości dopędzają i wetują czas utracony, świecąc pod wieczór życia blaskiem cnót jak słońce, które, przez cały dzień za chmurami ukryte, pod zachód wdzięczną zajaśnieje pogodą. Tam jednako-