Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/251

 — I oczywiście p. Demalion kazał ewakuować: willę?
 — Tak.
 — W ostatniej chwili!
 — W ostatniej chwili.
 Don Luis zaśmiał się:
 — Pewien byłem, że będzie z sobą walczył i że się podda dopiero w ostatniej chwili. Musiał to być ciężki moment dla ciebie. Aleksandrze, gdyż ty naturalnie uwierzyłeś mi odrazu!
 Nie przestawał jeść, mówiąc i każdy kęs zdawał się wracać mu po trochę energji i ożywienia.
 — Dziwna rzecz ten głód, jak to rozstrajająco na umysł działa!
 — Na wszelki wypadek, szefie, nikt by nie powiedział, że pan pościł około czterdziestu ośmiu godzin!
 — No, bo maszyna jeszcze dobra, wytrzyma niejedno. Za pół godziny nie będzie już śladu z całego przejścia. Wykąpię się tylko i ogolę.
 Po skończonej toalecie zasiadł do śniadania, które mu Mazeroux przygotował naprędce z zimnego mięsa i jaj.
 Poczem, w stając zawołał:
 — A teraz, w drogę!
 — Ależ nic nie nagli, szefie. Proszę się parę godzin przespać. Prefekt zaczeka.
 — Zwariowałeś! A Marja-Anna Fauville!
 — Pani Fauville!
 — A cóż ty myślisz, że pozostawię ją i Sauveranda w więzieniu? Ani chwili do stracenia, mój drogi.
 Mazeroux, mówiąc sobie w duchu, że szef niezupełnie jeszcze wrócił do przytomności, jeśli zamierza jednem skinięciem różdżki czarodziejskiej