Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/45

 Perenna wzruszył ramionami!
 — Głupi jesteś, Aleksandrze. Twój uczciwy chleb źle ci na umysł działa. Któż ci mówi o jakichkolwiek zmianach?
 — Jednakże te pańskie krętactwa...
 — Jakie krętactwa? Przecież ja dwie godziny temu o niczem nie wiedziałem. To sam Pan Bóg uczynił mnie spadkobiercą Morningtona. Żeby Mu się więc nie sprzeciwiać, muszę...
 — Cóż więc dalej?
 — Ano, zadaniem mojem jest pomścić śmierć Kozmy Morningtona, odnaleźć jego spadkobierców i rozdzielić pomiędzy nich dwieście miljonów. Oto wszystko. Czyż to nie jest zadanie uczciwego człowieka?
 — Tak, ale...
 — Myślisz, że mógłbym to zadanie nieuczciwie wypełnić?
 — Szefie!...
 — A więc słuchaj, gdybyś zauważył w moich czynnościach cośkolwiek, coby ci się wydało podejrzanem, pozwalam ci... więcej... rozkazuję ci: bierz mię za kołnierz i prowadź do kozy. Wystarcza ci to?
 — Mnieby wystarczyło, ale gdyby tak pana kto wydał?
 — Któż mnie może wydać?
 — No któryś z dawnych towarzyszy.
 — Nikogo z nich tu miema.
 — Cóż się z nami stało?
 — To moja tajemnica. Wszystkich z Francji wyprawiłem. Ciebie tylko umieściłem w policji, żeby cię mieć w razie potrzeby pod ręką. Jak widzisz, dobrze cię stało.
 — A jeśli odkryją kim pan jest?