Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/56

rzekł mu don Louis. — Ja też się zdrzemnę na chwilę.
 W ciągu nocy zmienili się raz jeszcze. Lecz nawet drzemiąc, Perenna zachowywał świadomość tego, co go otaczało. Liczył uderzenia zegara, bijącego godziny w pobliskim salonie. Na zewnątrz zaczęło się wszystko jakby budzić do życia. Zaturkotały wózki z mlekiem. Rozległ się świst pierwszych pociągów.
 Willa też jakby ożyła. Rozpoczął się ruch wokoło.
 Dzień świtać zaczął poprzez szpary okiennic i w pokoju robiło się coraz jaśniej.
 — Chodźmy stąd — rzekł Mazeroux — lepiej żeby nas tu nikt nie zastał.
 — Cicho — szepnął don Luis — dając mu znak ręką. Obudzisz go.
 — Widzi pan przecie, że się nie budzi — odparł Mazeroux, nie zniżając głosu.
 Don Luis spojrzał w stronę śpiącego i ogarnął go znów niezrozumiay niepokój. Niepokój, którego przyczyny nie chciał sam sobie wyznać.
 — Co panu jest, szefie! — zapytał go Mazeroux widząc jego wzruszenie.
 — Nic... to jest... boję się!
 Mazeroux drgnął.
 — Boi się pan, czego! I mówi pan to tak, jak on to wczoraj mówił!...
 — Tak... i boję się też z tej samej przyczyny.
 — Ależ dlaczego!
 — Czyż nie rozumiesz!... Nie rozumiesz, że się obawiam, że on może umarł!...
 — Czy pan oszalał!