Strona:Leo Belmont - Jej pierwsza noc miłości.djvu/9

—   9   —

 Teraz postanowił pójść do tego pokoju — przekonać się raz jeszcze, że tam nic niema. Chciał popatrzeć pustce w ślepe oczy. Chciał ujrzeć tryumfujące przeżycie martwych sprzętów, urągających skazanemu na zgniliznę żywemu naczyniu duszy.
 Wziął lampę — i krokiem pijanym szedł przez stołowy pokój. Usłyszał za sobą szmer ciężkiego oddechu. Wzdrygnął się — odwrócił. Podniósł lampę.
 Skulona w kącie pokoju, w pobliżu drzwi gabinetu, spała Zuzia. Twarz jej zamorusana była łzami.
 — Zuzia!...
 Zerwała się zawstydzona...
 — Co ty tu robisz?
 — Czekałam... Myślałam, że Pan zawoła... Nawet herbaty Pan nie pił... Pukałam tyle razy... napróżno...
 Wskazała na zastawiony stół...
 — Nie jestem głodny... Możesz iść spać...
 — A Pan? A Pan pójdzie spać?... Pan potrzebuje dużo snu.
 — Ja... ja idę właśnie spać...
 — Ach! to dobrze — uradowała się.
 — Tak myślisz?...
 Usta drgnęły mu żałością.
 Postawił lampę na stole...
 — Zuziu! naszej Pani niema...
 Ryknęła niemal... i przerażona wybuchem swoim, pobiegła pędem do kuchni.
 — Jakie to dobre stworzenie! — pomyślał. Jak ją lubiła moja żona!...
 Stał bezradny, przymknąwszy oczy, głowę oparłszy o kredens. Wsłuchiwał się w płacz współczującej mu duszy. Sam nie miał w tej chwili łez...
 Płacz w kuchni ustawał. Słyszał, jak dziewczyna krzątała się po kuchni. Potem dochodził go niewyraźny głos. Dziewczyna najwidoczniej modliła się przed snem.