Strona:Leo Belmont - Opowieść prostytutki.djvu/5

—   5   —

 Wtem zapytał mnie: „Słuchaj, tam jest ktoś... w drugim pokoju...“
 A ja powiadam: „nie! jak matkę kocham, nikogo niema... to kot...“
 A już wiedziałam, że przyszedł mój Alfons — tylko myślałam, że spać się kładzie...
 Gość powiada: Zapal lampę...
 A jeszcze klosza nie nastawiłam, kiedy słyszę ciche kroki...
 Mój wchodzi z nożem i idzie wprost na niego.
 — Dawaj pieniądze!
 Głos mi zamarł... stoję i patrzę...
 A gość zbladł... usta otworzył... nie może krzyczeć.
 — Pieniądze..
 Wtedy gość wyciągnął — (ręce mu latały... ot tak...) — pugilares... pełny pugilares... grubo napchany... Jeszcze mu się roztworzył... i kupa papierków... tęczowych... wypadła na ziemię... A on za pugilares łap... i z ziemi zgarnął wszystko... zaśmiał się... podlec... i pchnął go nożem w samą pierś... Aż ten runął... z krótkim krzykiem... A on mi, ot tak, pogroził nożem... niby, że mam się strzedz, jeżeli wydam... i uciekł... w jeden moment...
 A to, co potem zaszło... to ja tego nigdy nie zapomnę... I umierać będę, a nie zapomnę...
 Rzuciłam się mu pomagać... on ani krzyknął, ani krzyknął... a krew leje się strugą... Tylko ręką trzyma się za piersi... i na twarzy ból... okropny ból...
 Powiadam: „póńdę po doktora... mieszka tu... o dwa piętra pod nami...“
 A on rękę moją do ust sinych — przyciska... całuje... całuje... i powiada:
 — „Nie... nie... nikogo... nikogo...
 I potem, jak dziecko... zaczyna się prosic: