Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/218

natrudzono tutaj nad sprawą Anny Göldi — miał-że komu innemu przypaść w darze triumf sprawiedliwości?

 Burmistrz jeszcze wśród nocy — list bowiem n ad szedł późnym wieczorem — wezwał na sekretną naradę pastora Bleihanda. Ten w moment zorjentował się co do ukrytego śród zawiłych szlaków rozumowań sensu listu. Odgadł intrygę Tilliera: „czarownicę“ chciano wyrwać z rąk kata — piekłu okazać miłosierdzie.
 Jednakże odmowa bez słusznego motywu była niemożliwa. Genewa nie cofała się przed wydaniem skazującego wyroku — stawiała jeno kwestję kompetencji stawiała mocno: początek zbrodni tkwił poza miastem Glarus, ręka złej woli operowała w Ferney. Argument prawniczy wydawał się nieskazitelny. Pastor, wysyłając protokuł, sam wykopał pod sobą dołek.
 — Musimy ją wydać! — nieśmiało ozwał się burmistrz.
 Bleihand zmarszczył czoło... Aż żyły wystąpiły mu na skroniach. Naraz uderzył pięścią w stół.
 — A gdybyśmy dowiedli, że zaczarowanie nastąpiło w Glarus?
 — Ba!... w takim razie... — bąkał burmistrz. — Ale jak tego dowieść?
 — Są napomknienia Göldi w aktach w tym duchu... Przychodziła pod okno Miggeli już po swym wyjeździe... w różnych kształtach...
 — Hm... to mało!... Jednakże... — opierał się burmistrz.
 — Niech pan mi da czas do jutra. Obaczymy.
 — Proszę!... Rób pan, co uważasz za stosowne.