Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/262

nie zatańczyła na pościeli... Koszulka jej spadła. Naga wydała się Enghercowi djablątkiem.
 — Ha! ha!... to i pan taki głupi, jak wszyscy dorośli?!... jak tatuś i mamusia... He! he!... ja nie wymiotowałam tego, ale poprostu... wrzucałam to do miski.
 — Jednakże... jak wymiotowałaś, kiedy chciałaś?
 — A paluszek po co?... Ha! ha! ha!
 Teraz już wiedział wszystko... Odstępował w przerażeniu. Nogi chwiały się pod nim. Przysiadł na fotelu i wpatrzył się w maleńką. Myślał: trzeba coś zrobić... Zaraz — zaraz!... lecieć tam wichrem.
 Ale nie miał siły.
 Nagle ozwaly się znowu huki moździerzy. Liczył: „Raz — dwa — trzy...“
 Kiedy dojdzie do sześciu — będzie koniec. Pamiętał: wszystkich strzałów od początku ceremonji miało być dwanaście.
 „Cztery... pięć... sześć!...“
 Koniec!
 — No! no!... czemu Pan ma takie straszne oczy?... Proszę nie żartować! — krzyczała dziewczynka.
 Stąpał teraz ku niej groźny — nieubłagany.
 — Ach, ty... ty... mała djablico! — krzyknął, chrypnąc.
 — Niech pan idzie precz!... Ja się boję!...
 Ręce jego skurczyły się — zaokrągliły się niby szpony.
 I zbliżył się do łóżka, podczas gdy ona, stojąca, tuliła się ku ścianie, dygocąc i wrzeszcząc:
 — Mamo!... mamo!... ma-a—a—mo!... ma-a...