Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/274

 Zdziwiłem się mocno — piękne czyny są rzadkością. W zruszony rzekłem:
 — Księże-prałacie!... zdumiewam się... Przecież pomiędzy rzecznikiem „Wolnego Słowa“ i rzecznikiem „Wiary“ istnieje... przepaść niezgłębiona.
 Przymrużył mądre oczy i odparł mi ze zwykłym swoim dobrodusznym uśmiechem:
 — No! no!... Opatrzność dba o to, aby ponad przepaściami przerzucać mosty.
 Zapamiętałem sobie te słowa nazawsze.

 Miałem później honor odwiedzić kilkakrotnie tego niezwykłego człowieka, który — w naszej atmosferze wzajemnego skakania sobie do gardeł zachował do starości wiarę w opatrznościowe mosty. Podziwiałem jego słodycz w rozmowie i cierpliwość w chorobie. Ślepł wówczas ustawicznie — już nie mógł czytać; nie korzystał ze swojej bibljoteki, imponującej liczbą tomów i pięknych szaf. Jednakże nawpółślepy porządkował jeszcze aneksy do dzieła, przygotowywanego do druku.
 — Jaki temat? — spytałem.
 — O djable!
 Wyznaję, że mimowoli żachnąłem się, odchylając głowę na poręcz kanapki. Raczej odgadł, niźli dostrzec mógł to żachnięcie ze stojącego naukos fotela.
 — Pan nie wierzy... w djabła? — spytał po chwili.
 — Nie wierzę — bąkałem w zawstydzeniu. A Ekscelencja... wierzy naprawdę?
 Odparł z głęboką powagą:
 — Tak!... jest to personifikacja zła — niewątpliwie istniejąca we wszechświecie.