Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/36

w tej chwili ta dziewczyna, bełtająca w pobliżu bosemi nogami i dysząca nań żarem swego młodego ciała, przypominała mu, iż „zebrali się tu słuchać Jezusa“.
 — Dobrze! dobrze! — przerwał jej. Wierzę ci... Jesteś więc wyznania Augsburskiego.
 Wzruszyła ramionami. Nie wiedziała, co to znaczy.
 — Mój dziad był katolikiem — i moja matka tyż.
 — A ty?...
 — Byłam w waszym kościele. Doktór Tschudi przeinaczył mnie — tak chciał, więc posłuchałam go. Zapisali mnie w ewangieliki.
 — A!... to dobrze... to dobrze... Tem bardziej dziwi mnie — dodał z naciskiem po namyśle że stronisz odemnie. Nie bywasz w kościele na nabożeństwie... Wstępujesz na moment — to nieładnie...
 — A bo mi się nie podoba tam!
 Otworzył oczy ze zdumieniem.
 — Dlaczego?! Bo mówicie takie rzeczy straszne, okrutne...
 — Moje dziecko! Życie jest okrutne... nie ja!...
 Zwiesiła naraz smętnie głowę. Łzy zakręciły się jej w oczach. Jakby nagłe wspomnienie musnęło ją skrzydłem żałobnem.
 — Oj, to prawda! to prawda, panie pastorze!
 Tym razem ton jej był pełen szacunku.
 — Zdawało mi się, że jesteś wesoła, dziewczyno... zbyt wesoła! — przemówił pastor głosem łagodnym. A teraz tyle smutku słyszę w twym głosie...
 — Bo ja już jestem taka zatracona dziewczyna! — spowiadała się w potrzebie szczerości pod wpływem