Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/121

 Poza tym małe labirynty w rodzaju:
 — Emil! Słyszysz! Nie wolno ci absolutnie więcej płakać, jak ja się pogniewam.
 — A jak ty się nie przeprosisz?
 — To trudno. To ci też nie wolno.
 — To ja nie mogę.
 — Tłumaczyłam ci już sto razy... Musisz być więcej męski, aby mi się podobać. Ja nie chcę, żebyś był. Kropka.
 — Kiedy ja się przy tobie rozpływam zaraz. Nie mogę być inny. Przynajmniej teraz nie. Od ósmego roku życia nie płakałem.
 — To ja będę udawała, że ty nie płaczesz. Że jesteś taki, jak ja chcę.
 — Jeżeli będę mógł, to ja się też będę starał. Ale co to będzie warte, jeżeli ty będziesz wiedziała, że ja udaję?
 — To ja będę udawała, że o tym nie wiem. To nieważne, czy ja będę o tym wiedziała, czy nie. Tylko zachowanie...
 Jej nozdrza drgały. Milczał.
 — Ja tak lubię, gdy tobie zaczynają drżeć usta przed płaczem.
 Albo (z oburzeniem):
 — Dlaczego mi dałeś iść z tym bubkiem na plażę? Tak się zdenerwowałam i tak mi z nim było nieprzyjemnie.
 — A gdyby ci było przyjemnie?
 — To bym była zadowolona, że poszłam.
 — Przecież sama uparłaś się, że z nim pójdziesz.
 — Mimo wszystko nie trzeba mi było pozwolić.
 — Mimo wszystko zrobiłabyś tak, jakbyś chciała.
 — No, to bym zrobiła. Ale nie trzeba mi było pozwalać.
 To były ostatnie próby logicznego przekonywania.