Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/70

z rakiem. Mniejsza już czego. A ja jej mówię: — „Proszę szanownej pani, nic pani nie pozostało na tym świecie jak lody śmietankowe i młodzieniec z temperamentem. Za pięć do ośmiu miesięcy jest pani trup”. A ona na to: „Co pan mówi, doktorze? Przecież ja mam męża i dwoje dzieci”. Jakby to cokolwiek miało wspólnego. Ja jej mówię: — „...się, rybko dopóki nie będzie za późno”. A ona się za dwa dni wiesza. Z taką piękną przyszłością. Co ludzie chcą, do cholery?
 — A jak mój wypadek?
 Tu doktor podrapał się w głowę.
 — Pan jest wypadkiem skomplikowanym. Można pana oglądać w dwóch lub wielu lustrach. Pan nie jest przypadkiem o określonej diagnozie. Takie coś, jak przy literze „h”, o ile pan się zna na grafologii.
 Jego niebieskie oczy, otoczone czerwonymi obwódkami.
 — Ustalmy, że jest pan chrześcijaninem.
 Zaprzeczyłem i żachnąłem się:
 — Ależ skąd.
 — Otóż właśnie. Każdy z nas chodzi do ubikacji. I pan sobie tam urządził prywatną Golgotę. I panu niewygodnie jest w pluszowym sotelu.
 Głos doktora potężniał. Istotnie poczułem się niewygodnie.
 — Czy wpuszcza pan panią Cin przynajmniej do ubikacji?
 — Tak, nie, ona ma klucz... Miałem kiedyś sen, wstydzę się opowiedzieć. Miałem tylko sen, że pani Cin weszła do ubikacji, włożyła mnie do muszli. Usiadła...
 — Ależ to bardzo dobrze.
 — Nie rozumiem. Dlaczego?
 — Czy pani Cin zmuszała pana po powrocie do zajmowania poprzedniego stanowiska?
 — Nie. Ale...
 — Żadne „nie”. Ona wyjeżdża, ponieważ we śnie z panem przegrała. Oto skończone wszelkie smycze pani Cin. Przed panem otwierają się nieskończone możliwości.
 — Jakto?