Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0041

Ta strona została uwierzytelniona.

Bindarz (niem.), aleja kryta ogrodowa, szpaler.

Biskupizna, danina roczna, składana biskupowi przez duchowieństwo jego djecezji, dochody, dobra biskupie.

Bisurman, bisurmanin, beserman, besermaniec, basurman, mahometanin, muzułmanin, pohaniec.

Biszkont, biszkunt, psi figiel, psota.

Bitarnia, zbiornik wody słodkiej, oddzielonej od morskiej, przy warzeniu soli.

Bite, kara za pobicie.

Biteń, miód z woskiem zmieszany.

Bitunek, bitunk, butynek, (franc. butin, niem. Beute), łup; podział łupu, zdobycz, plon.

Bitunkarz, ten, co zdobycz dzieli; sędzia dzielczy.

Blach, blacha, zbroja.

Blachowany, plamami pokryty, plamisty, centkowany.

Blachownica, blacha na piersi, kirys.

Bladysyn, p. Bledyniec.

Blajer, blejer (niem.), forma modła, model, wzór, krój, manier.

Blak, 1) blaknięcie, blednienie; 2) mielizna; halizna, polana w lesie.

Blaknąć, blakować, pełznąć, płowieć, puszczać.

Blamanż, blamas, blamasz, blemas (franc.), galareta migdałowa.

Blanksz (franc.), blansz, bielidło.

Blaski, blaskaty, blaskawy, błękitnawy, modrawy.

Blaskooki, błaskooki, jedno oko często zmrużający; zezowaty.

Blaskot, rzecz błyszcząca się, blichtr.

Blaskotny, błyszczący się.

Blaskowaty, białawy, jasny.

Blazgon, błazgon, ten, co głupio, plugawo, sprośnie mówi.

Blazgonić, błazgonić, mówić, co ślina przyniesie, głupio i sprośnie gadać.

Blech, blich (niem.), bielarnia, bielnik.

Blecha, błecha, pchła.

Blecić, bledzić, czynić bladym.

Blednik, bladawiec, czło-