Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0740

ta, wiza; 2) wypis z ksiąg urzędowych, kopja urzędowa.

Widła, (l. mn.) widły.

Widłaty, widłowaty.

Widma, p. Wiedma.

Widocz, widok, miejsce widoczne, jaw, światło dzienne.

Widoczyć, rozjaśniać, wyjaśniać, rozwidniać (słońce niebo widoczy); W. się, rozwidniać się, ukazywać się jasno (już się dzień widoczy; ogień widoczy się przez błonie).

Widok, 1) widowisko, przedstawienie; 2) widziadło, mara, zjawisko (W. senny; widoki na niebie).

Widokowy, ten, co urządza widowiska.

Widomość, 1) Pochwycił Heljasza i uniósł z widomości ludzkiej = z przed oczu ludzkich; 2) dowód widoczny.

Widomy, widzący, nie ślepy.

Widosen, 1) ten, co miewa sny; 2) wykładacz snów.

Widymacja, p. Widenda.

Widymować, kłaść na skrypcie widendę.

Widymus, p. Widenda.

Widymusz, p. Widenda.

Widz, świadek (z widzem hetmańskim ma jechać i wziąć żywności ile trzeba; ktoby na szkodę swoję brał widza, takowemu widzowi płacić...).

Widzenie, sposób widzenia, zdanie, sąd, mniemanie (powiedzieć swoje W.; w dwu rzeczach, mojem widzeniem, zbłądził).

Widziadło, widok (nie mógł suchemi oczyma patrzeć na to W.; ciągłem poprawianiem zrobił z obrazu niezgrabne W.).

Widzialny, służący do widzenia, wzrokowy (nerw W.).

Widzieć, (nieosobiście) widać (głowy W. nie było; nieba od strzał nie było W.; odkopali ziemię, aż korzeń było W.).