Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/129

Ta strona została przepisana.

zboże do zimy; pokarmić: p. wieprzka przez kilka tygodni; pogrześć, pogrzebać umarłego; p. dwoje dzieci = stracił, umarły mu; p. ś., schować ś., ukryć ś.; przen., poznikać, poginąć; przeżyć czas jakiś; być pogrzebionym.

Pochód, w p. = wyruszenie wojska w drogę, ciągnienie wojska, marsz; kroczenie tłumu, orszaku ludzi, najczęściej w sposób uroczysty, procesja; w p.! = marsz! naprzód! (komenda wojskowa).

Pochówek, Pochów, pogrzeb; uczta pogrzebowa, stypa.

Pochrapać, przespać ś. trochę.

Pochrapywać, chrapać z przerwami.

Pochronić, poukrywać.

Pochropowacieć, stać ś. chropowatym.

Pochrypnąć, Pochrzypnąć, nabawić ś. chrypki, ochrypnąć.

Pochrystusowy, ten, który nastąpił po Chrystusie.

Pochrząkiwać, coraz a. trochę chrząkać.

Pochrzcić, ochrzcić pewną liczbę osób jedną po drugiej; przen., poprzezywać, ponadawać miana, przezwiska.

Pochrześcijański, który nastąpił po przyjęciu chrztu.

Pochrześnik, niemowlę a. człowiek, ochrzczony przez kogo, za wpływem czyim.

Pochrzęst, chrzęst powtarzający się.

Pochrzyn, Pochrzynowiec, roślina z rodziny pochrzynowatych, batat (fig.).

Pochrzynowate rośliny = rodzina roślin jednoliściennych.

Pochuchać, trochę nachuchać.

Pochuchrać, poszarpać, poturbować.

Pochudnąć, schudnąć (o wielu osobach); schudnąć nieco.

Pochutnik, roślina z rodz. roślin kwiatowych jednoliściennych (fig.).

Pochutniwać, Pochutnywać, okazywać radość po sobie, cieszyć ś. z czego, tuszyć sobie; p. komu = zachęcać, dodawać ochoty.

Pochwa, pokrowiec, futerał wązki na miecz, szablę, szpadę (fig.); rodzaj powłoki, którą otoczone są przed rozwinięciem ś. główki kwiatowe niektórych roślin (np. czosnku, cebuli); rozszerzenie ogonka a. blaszki liściowej, obejmującej łodygę (fig.); część wewnętrzna narządu płciowego żeńskiego.

Pochwalać, dok. Pochwalić; odzywać ś. o kim a. o czym zaszczytnie, pochlebnie, z pochwałą, wyrażać swoje uznanie względem kogo a. czego; wielbić, Czcić: niech będzie p-ony = powitanie chrześcijańskie, rozpowszechnione zwłaszcza u ludu polskiego; p. Pana Boga = wielbić modlitwą; potwierdzać chwaląc, aprobować co; p. ś., chwalić siebie samego, szczycić ś., chlubić ś. czym, przechwalać ś. czym; p. ś. na kogo = odgrażać ś. komu.

Pochwalny, przynoszący pochwałę, godny pochwały, wyrażający pochwałę, zawierający pochwałę: mowa p-a, pieśń p-a; zaszczytny, chlubny, chwalebny; list p. = nagroda uczniom za pilność w naukach a. wytwórcom na wystawach za pracę i umiejętność, niższa od nagrody, od medalu, od dyplomu uznania.

Pochwalony, którego pochwalono; skrócone pozdrowienie chrześcijańskie u ludu polskiego = niech