Szpuntowy, nm., odnoszący ś. do szpuntu.
Szpuntpal, nm., pal drewniany, mający u jednego węższego boku fugę (rowek), a u przeciwległego kant wystający, tak że kant jednego pala wchodzi w fugę drugiego.
Szpurmas, nm., szerokość toru kolejowego; odległość dwu szyn kolejowych, stanowiących jedną parę.
Szpyrka — p. Szperka.
Szr- p. także Schr- i Śr-.
Szrafirować, wł., cieniować kreskami, zwłaszcza w sztycharstwie; na mapach gieograficznych odznaczać góry i morza kreskami; w heraldyce: oznaczać kolory kropkami lub kreskami.
Szrama, nm., blizna, kresa z cięcia lub z rany, głównie na twarzy.
Szramować, nm., robić na kim, na czym szramy, kaleczyć.
Szramowaty, nm., pełen szram, kresowaty.
Szranki, nm., miejsce ogrodzone, przeznaczone na igrzyska, gonitwy, potyczkę; arena; bitwa, pojedynek w szrankach; przen., granice, pole działania; wchodzić z kim w s. = wchodzić w zapasy, współzawodniczyć; wstępować w s. = zaczynać pracę w jakim zawodzie, zacząć działać.
Szrankować, ogradzać szrankami.
Szrankowy, nm., odnoszący się do szranków.
Szrapnel, ang., pocisk działowy, napełniony kulkami, żelastwem ostrym, pękający lub zapalający (fig.).
Szraubcyjer, nm., narzędzie do wkręcania i wykręcania śrub, klucz śrubowy, wkrętak (fig.).
Szrenc, nm., cienka tektura do pakowania, zrobiona z grubych nieblichowanych gałganów.
Szreżoga — p. Srzeżoga.
Szron, ścięta w lód rosa albo mgła, osadzająca się na różnych przedmiotach; przen., siwe włosy, siwizna.
Szroniak, motyl miernikowiec z rodziny rośliniaków.
Szrotować — p. Śrótować.
Szruba, nm. — p. Śruba.
Szrubsztak, nm., przyrząd śrubowy do przytrzymywania kawałków metalu obrabianego lub drzewa, imadło (fig.).
Szryft, nm., pismo, wielkość pisma, charakter pisma, wymiar i jakość czcionek używanych do jakiego druku.
Szryk, pal, wbity w wodę.
Szrykować, zabijać pal w wodę.
Szrykówka, gruba lina, służąca do spajania tratew.
Sztab, nm., zarząd wojskowy i administracyjny armji, korpusu, dywizji, pułku, złożony z oficerów wyższego stopnia; przen., żart. pomocnicy, towarzysze; s. gieneralny = władza wojskowa zajmująca ś. układaniem planów wojny i wykonywaniem rozporządzeń głównodowodzącego.
Sztaba, nm., płaski drąg metalowy, zwykle czworograniasty; przód okrętu.
Sztabik, nm., mała sztaba, sztabka; listewka, z której przykrawają ramy.
Sztabikowy, nm., w sztabach, w laskach.
Sztabka, nm., mała sztaba.
Sztabnik, nm., marynarz, pilnujący sztaby okrętowej.
Sztabny, nm. — p. Sztabowy.
Sztabowy, Sztabny, nm., odnoszący ś. do sztaby; s-e żelazo = kute; należący do sztabu: s-i ofi-
