Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/894

 Sztankielerka — p. Sztejnkielerka.

 Sztathalter, nm., namiestnik kraju.

 Szteg, nm., w drukarst.: drewniana sztabka, wkładana pomiędzy kolumny druku.

 Sztejngut, nm. — p. Sztajngut.

 Sztejnkieler, nm., kij z osadzoną na końcu poprzecznie deszczułką, wykrojoną u góry, ułatwiający uderzenie bili na bilardzie, służąc za podpórkę dla kija.

 Sztejnkielerka, duża kareta pocztowa, rodzaj omnibusu, przewożącego dawniej podróżnych z większych miast do Warszawy i odwrotnie (od nazwiska projektodawcy Sztejnkelera).

 Sztelwaga, nm. — p. Stelwaga.

 Sztender, nm., słupek podpierający, podpórka, podstawa.

 Szterling, ang., moneta srebrna angielska = 20 szylingom — p. Funt szterling, skr. Ł.

 Sztetyna, nm., gatunek jabłoni; owoc jej duży, czerwony.

 Sztof, nm., rosyjska miara płynów: dziesiąta część wiadra: około 5 kwaterek.

 Sztok, nm., więzienie; upił się jak s. = zupełnie pijany.

 Sztokada, fr., sztych szermierski.

 Sztokfisz, nm., mięso ryby morskiej, zwanej dorsz czyli wątłusz, suszone na żerdzi.

 Sztolnia, nm., w kopalniach lekko pochyły chodnik; podkop ukośny, galerja.

 Szton, ang., w grze: bierka, liczman, liczbon, każda z kompletu kostek płaskich, cienkich, szerszych i węższych, białych i kolorowych, używanych dla rachunku punktów w niektórych grach.

 Sztoper, nm., krawiec, zajmujący ś. specjalnie naprawianiem uszkodzonych części ubrania.

 Sztopfer, nm., robotnik w fabryce trykotaży, umiejący wykonywać trykotaż przy pomocy maszyny; krawiec, łatacz.

 Sztora, fr. — p. Stora.

 Sztorc, nm., część przedmiotu, stercząca do góry; położenie przedmiotu, opartego na ostrej krawędzi, na kancie, na s. = ostrym końcem do góry; postawić ś. s-em = opierać ś. stanowczo i zuchwale, sprzeciwić ś.

 Sztorcować, nm., ociosywać do równości.

 Sztort, rodzaj wielkiej piszczałki, używanej dawniej w muzyce kościelnej.

 Sztos, nm., pchnięcie, uderzenie, napór; uderzenie kijem kuli bilardowej; gra hazardowna w karty; powodzenie, szczęście; być przy s-ie = mieć szczęście, udawać dobry humor.

 Sztraby, nm., cegły wystające, umyślnie zostawione w murze dla powiązania ich z następnemi cegłami, strzępia.

 Sztraca, wł. — p. Straca.

 Sztraf, nm., kara pieniężna.

 Sztrafować, nm., nakładać karę pieniężną.

 Sztrajk, ang. — p. Strejk.

 Sztrapaca, wł., forsowne męczące chodzenie.

 Sztras, fr. — p. Stras.

 Sztrych, nm., cienka kreska, zrobiona pociągnięciem pędzla, pióra; linja, rysa i t. p.; kierunek drogi; zrobić s. przez co = przekreślić; głaskać pod s. = pod włos; mierzyć ze s-em = z czubem, z górą, pełno.

 Sztryszek, nm., zdr. od Sztrych.

 Sztuba, nm., żart., szkoła, szczególniej niższa, początkowa.

 Sztubak, nm., żart., uczeń.

 Sztuber, Sztoper, nm., sadzonka, odcięta gałązka rośliny, wsadzona w ziemię w celu wytworzenia z niej nowego krzewu.

 Sztucer, nm., krótka strzelba, silnie bijąca; sztuciec.