Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/137

go = uprzedzać go, biegnąć, zwyciężać go, współzawodnicząc z nim, wyścigać go; u. miasto = zajmować je w szybkim marszu, wyprzedzając nieprzyjaciela; u. nieprzyjaciela = przecinać mu drogę odwrotu; u. ś., zmęczyć ś. bieganiem, nabiegać ś. dostatecznie; u. ś. z kim o co, współzawodniczyć, rywalizować z nim, wyścigać ś., współubiegać ś.; u. ś. za czym, starać ś. o co, upędzać ś. za czym.

 Ubiegły, ten który ubiegł, przeszedł, miniony, dawny: czas u.; ostatni przed tym, który jest obecnie: u. rok, u. miesiąc = zeszły.

 Ubielać, dok. Ubielić; czynić białym, bielić; u. ś., białym się stawać, zawalać ś. czymś białym: kredą, wapnem, mąką i t. p.; pokrywać twarz bielidłem.

 Ubieliczkować, ubielić, ublanszować: u. twarz.

 Ubierać, dok. Ubrać; ujmować, odejmować, zmniejszać, odbierać; kłaść na kogo ubranie, przyodziewać, przyoblekać w suknie; piękniejszym czynić, przyozdabiać; upiększać, przystrajać; żart., narażać kogo a. siebie na nieprzyjemność, na stratę; u. konie = kłaść na nie szory; u. ś., ubranie kłaść na siebie, przyodziewać ś., stroić ś., nosić ś. tak lub owak.

 Ubieralnia, pokój do ubielenia ś., gotowalnia, szatnia.

 Ubieżeć — p. nied. Ubiegać.

 Ubieżny, Ubieżysty, szybko biegący, potoczysty, mknący, pędzący.

 Ubijacz, człowiek, który co ubija.

 Ubijaczka, przyrząd do ubijania czego; stępa, stępor, tłuczek.

 Ubijać, dok. Ubić; bijąc, uderzając raz koło razu, wyrównywać, wygładzać, umocowywać, przybijać, przytłukiwać: u. ziemię, drogę, aleję; zadawać śmierć, zabijać, zamordowywać; trafiać w co, ugadzać; mieszać mocno, kłócić bijąc, uderzając; u. śmietanę, białko, żółtko z cukrem; kończyć, załatwiać, dochodzić do porozumienia: u. interes; u. ś. o co, ubiegać ś. o co gwałtownie, dobijać ś. czego natarczywie, starać ś. o co usilnie, współzawodniczyć z kim o co usilnie; być ubijanym.

 Ubijak, narzędzie do ubijania, tłuk, kafar, dobnia, baba.

 Ubijatyka, bój, walka; zabijanie ś. wzajemne, współzawodnictwo gwałtowne.

 Ubijca, zabójca, morderca.

 Ubikacja, łć., pomieszczenie, mieszkanie, lokal, pokój; właściwość jakiej rzeczy znajdowania się na jakim miejscu.

 Ubikwista, łć., człowiek wszędzie obecny, ten, kogo wszędzie można znaleźć, ten, któremu dobrze wszędzie; wyznawca wszechobecności Ciała Chrystusa w chlebie komunijnym.

 Ubiorczy, dotyczący ubiorów, ubierania ś.; komisja u-a = zajmująca ś. umundurowaniem wojska.

 Ubiorek, mały, np. dziecięcy ubiór; rzecz, służąca do przystrojenia ubioru; stroik: u. na głowę.

 Ubiór, ubranie, odzież modna, ochędożna i wygodna; strój, ozdoba, upiększenie; u. konia = rząd; u. pokoju = przyozdobienie, obicie, obrazy, meble piękne.

 Ubitość, właściwość tego, co jest ubite, zbite, zwarte, mocne.

 Ubity, zabity, zastrzelony; przybity, utłuczony; wygładzony za pomocą ubijania, zwarty, zbity; zawarty, załatwiony: interes u.

 Ubliga, ubliżenie, ujma, obraza, uszczerbek.

 Ubliżać, dok. Ubliżyć; dotykać kogo słowami niewłaściwemi a. zachowaniem ś., uwłaczać komu jego godności osobistej, jego honorowi; obrażać, uchybiać, robić uszczerbek; u. sobie, czynić co z ujmą godności swojej.