Strona:Mali mężczyźni.djvu/91

 „Mógłby zająć moje łóżko, a ja sypiałbym w stodole. Teraz nie zimno, wreszcie przyzwyczajony jestem do tego, bośmy się z ojcem chronili, gdzie się dało,“ odezwał się żywo Alfred.
 Coś takiego było w jego twarzy i mowie, że pani Bhaer położywszy mu rękę na ramieniu, rzekła tonem pełnym słodyczy:
 „Przyprowadź tu przyjaciela, Alfredzie; sądzę, że się znajdzie dlań miejsce, i że nie będziesz potrzebował mu ustępować.“
 Alfred pobiegł z radością i wkrótce wrócił z chłopakiem bynajmniéj nie pociągającym, który się ciężko przywlókł za nim i stanął, rozglądając się nawpół nieśmiało i ponuro. Rzuciwszy nań okiem, pani Bhaer pomyślała:
 „Boję się, żeby nie było z nim biédy.“
 „Oto Dan,“ rzekł Alfred przedstawiając go z widoczném przeświadczeniem, że będzie dobrze przyjęty.
 „Alfred mówił mi, że chciałbyś u nas zostać,“ przyjaźnie odezwała się pani Bhaer.
 „Tak,“ mruknął Dan.
 „Czy nie masz nikogo, coby się tobą zajął?
 „Nie mam.“
 „Mów: nie mam, proszę pani,“ szepnął Alfred.
 „Nie powiem ani tak, ani owak,“ mruknął znów tamten.
 „Ile masz lat?“
 „Czternaście skończę.“
 „Wyglądasz na więcéj. — Cóż ty potrafisz?“
 „Prawie nic.“
 „Jeżeli tu zamieszkasz, będziesz musiał tak żyć, jak inni, i nietylko się bawić: ale uczyć się, pracować. Czy zgodzisz się na to?“
 „Próba nie zaszkodzi.“