Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/172

masz pan może i słuszność. Ale w praktyce inaczej to się okazuje. Was, żydów, lęgnie się jak tej szarańczy, a zawsze to żywioł cudzy...
 Stary introligator znów zamrugał nerwowo razy kilka, i znów siwe swoje oczy w połowie rzęsami przysłonił.
 — Mądry człowiek, choćby w garści dwa kamienie miał i trzy choćby miał, to tylko jednym w psa ciska. A pan dobrodziej dwoma kamieniami odrazu cisnął na starego żyda... Ale to nic nie szkodzi. Ja ten jeden podniosę, i ten drugi też podniosę. Mój grzbiet już się sam do ziemi schyla...
 Musnął dwa razy białą swą brodę i pomyślawszy chwilkę, rzekł:
 — Pan dobrodziej wie, jak ja się nazywam? Nu, ja się nazywam Mendel Gdański. Że ja się Mendel nazywam, to przez to, co nas było dzieci czternaście, a ja się piętnasty urodził, tu, na Stare Miasto, w te wązkie uliczke, zara za te żółte kamienice, gdzie apteka. Pan dobrodziej wie? Nu, jak ja się tam urodził, to nas było dzieci piętnaście, cały mendel. Przez to ja się Mendel nazywam. Czy nas ojciec nieboszczyk potopić miał? Nie miał nas potopić! Raz, że się un