Strona:Maria Konopnicka - Szkice.djvu/196

swego, pieśniarz zostawia nam w pieśni własne bijące serce. A jest to spadek duży i mocny, albowiem przyrasta od niego samemu narodowi serca.
 Na nic tu tedy kwilić, a prawić o pękniętych strunach i strzaskanej lutni: palce z niej tylko zemdlone opadły. Pieśń wszakże sama brzmi z wieku na wiek, o nowy ton, o nowy wzlot wzmożona w swej nieśmiertelnej harmonii.
 Duchowy dorobek Asnyka łatwo da się obliczyć. Tworzył długo i wiele, tworzył w kierunkach bardzo różnych, to prawda; twórczość ta jednak miała linie tak czyste i proste, wyrażała się w wartościach tak jasnych i pewnych, że żadnego zawikłania rachunkowego w tym bilansie ducha poety być nie może.
 Nic tu mazać nie trzeba, nic ujmować, nic dzielić na stronnicze względy. Pieśń jego była prawa, trzymała miarę i wagę życia, nie oszukiwała nikogo, ani samej siebie.
 Schedy też swojej nie oddał Asnyk narodowi w chaotycznej rudzie żywiołowego bogactwa i pierwotnej siły. Zostawił mu ją