Strona:Maria Konopnicka - Szkice.djvu/216

Ta strona została uwierzytelniona.

»Trzeba nam naprzód iść«, to było-by postanowienie zbawienne i dające nam świadectwo, iż zrozumieliśmy konieczność czasu. Ale gdy to powiada o sobie poeta, którego duch porywać ma nas ku ideałom najwyższym, wbrew właśnie temu, co rozsądek przeciętnych żywiołów koniecznością czasu nazywa, musimy przyznać, iż abdykuje on ze swego naczelnego stanowiska, że rezygnuje z władzy ducha nad nami, że nie staje nam wodzem, i że słowa jego, aczkolwiek odbijają w sobie żywotne prądy chwili, hasłem przecież, wieszczem hasłem boju o najwyższe ideały, nie są i być nie mogą.
Nie chcę tu być źle zrozumianą. Nie chcę obniżać znaczenia słów poety.
Owszem, pierwsza uznaję w nich owoc długich i mądrych rozmyślań, długich i ciężkich prób życia. Uderzam tylko w te słowa sercem, jak mieczem w tarczę druid uderzał, pytając dźwięku, czy tarcza dotrzyma...
Chcę tylko wiedzieć, stojąc w szeregu, czy hasło istotnie wydanem zostało, i czy jest to zawołanie, za którem mi iść na śmierć i na życie...