Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/12

które wiedziała, że płakało z głodu. Od trzech dni Stankar nie był w domu, a zostawił w stoliku dwa bilety na dwuzłotowe obiady i dziesięć złotych gotówką.
 Pieniądze poszły na zapłacenie rachunku piekarza. Obiad czekał na niego codzień. Wczorajszy przygrzewany rano, dostało dziecko, ale od południa zjadło tylko suchą bułkę i herbatę. Obiad czekał na ojca.
 — Mamusiu, daj Jance mli-mli! — ozwało się dziecko żałośnie.
 Matka pogładziła ją po włosach.
 — Będziesz cicho czekać aż wrócę — dobrze? To ci przyniosę zupy! — szepnęła.
 — Będzie Janka cicho, będzie!
 Stankarowa wyszła do kuchenki i poczęła przygrzewać jedzenie. Mąż chodził po pokoju, tu i tam, nierówno, jak dziki zwierz w klatce. Od czasu do czasu potrącał sprzęt jaki i klął.
 Na każdy taki wybuch kobieta wzdrygała się nerwowo i spoglądała na drzwi, czy nie wejdzie, potem znowu bezmyślnie wpatrywała się w płomyk naftowej kuchenki.
 Wreszcie zupa była gorąca. Wylała ją do talerza i poniosła dziecku.
 Posadziła je na kolanach i karmiła machinalnie.
 Wtem Stankar stanął w progu.
 — Pić mi się chce! — rzekł. — Masz piwo?
 Potrząsnęła głową.
 — To mi go sprowadź.