Strona:Nasza szkapa (Konopnicka) 17.jpg

—   11   —

 — Poszedł precz! — fuknął na niego ojciec, który teraz prawie ciągle był czegoś zły i smutny.
 — Felek! Co ty gadasz? — odezwała się słabym głosem matka. — A toćbyś ty niedługo duszę w ciele sprzedał?
 Ja i Piotruś zaczęliśmy także silnie protestować^[1].
 — Ale!... Garnek!... Jeszcze czego!... A w czem to będziemy gotowali kaszę, albo i ziemniaki?
 — Albo zegar!... — dodał z oburzeniem Piotruś. — A jakże będziesz bez zegaru wiedział, kiedy ci się jeść chce, albo spać?...
 — O jej!... — wołał Felek z miną skończonego libertyna^[2] — żeby o co, jak o to!... A ty, czy zegar pokazuje, czy nie pokazuje, tylkobyś ciągle jadł.
 — A ty sklepikarce po bułki latasz, żeby ci »kadryla«^[3] dała.
 — Nie latam! — odparł, zaczerwieniwszy się, Felek.
 — Latasz!
 — Nie latam!
 — Owszem, latasz! Sam widziałem, jakeś »kadryla« jadł...
 — Ja »kadryla«?... Jak Boga kocham, tak nie jadłem!...
 Tu uderzył się pięścią w piersi, aż echo jękło.

1. Protestować — zaprzeczać, sprzeciwiać się czemuś.
2. Libertyn — niedowiarek, człowiek, dla którego nie ma nic świętego.
3. Kadryl — w żargonie warszawskim oznacza pośledni gatunek salcesonu.