Hej, zwijajcie się, mularze, majstrowie!
Niechże stanie śliczny kościół w Krakowie.
Niechże stanie Panu Bogu mieszkanie,
Kiedy w łasce bez miary
Do swej przyjął mię wiary
I dał śliczną Polską ziemię na wiano
Z Jadwigą ukochaną.
Hej, zwijajcie się, mularze, majstrowie,
Żeby stanął śliczny kościół w Krakowie,
Bo król każe złote stawiać ołtarze;
A Jadwiga królowa
Idzie spojrzeć z Krakowa,
Czy też będzie — jak przystało — chędoga
Ta świątynia dla Boga.
Hej, już widać, idzie pani przez Kraków,
A koło niej starych kilku żebraków,
I sierotki bez opieki, kaleki.
A Jadwiga słodziuchna,
Niby jaka ich druchna,
Mile mówi, raz za razem przystaje
I jałmużnę rozdaje.
Hej, zwijają się majstrowie weseli,
Bo Jadwigę miłościwą ujrzeli,
Tylko jeden czasem wzdycha, choć z cicha.
A co młotem uderzy,
To łza z oczu mu bieży.
