rozrywki; wysoko też cenił zręczność i dzielność myśliwską. Na piękno natury był bardzo wrażliwy, a ulubiony zawsze śpiew słowika stał się nawet przyczyną jego śmierci. Osiemdziesięcioletni starzec nie czuł chłodu, do późnej nocy zostając w ogrodzie i słuchając z rozkoszą skrzydlatych śpiewaków; lecz w tym wieku zaziębienie było dla niego śmiertelnem, umarł w Gródku, na Rusi, gdzie przebywał chwilowo.
Dawno wiedzieli książęta litewscy, że tylko chrzest ocali ich kraj od Krzyżaków: między braćmi Jagiełły byli chrześcijanie; w Wilnie cała dzielnica była chrześcijańska, przeważnie przez cudzoziemców zamieszkana, ale i pośród możniejszych Litwinów nierzadko można było spotkać ludzi nowej wiary.
Tylko lud jeszcze szczerze był pogański, a przywiązani do bogów kapłani ze zgrozą i rozpaczą oczekiwali ruiny starych świątyń i wierzeń. Bo jakże walczyć przeciw woli księcia, która na Litwie była świętem prawem, z woli bogów ustanowionem?
A tymczasem od Polski ciągną kolebki i wozy, orszak konny i liczne duchowieństwo, książęta mazowieccy, śląscy, dygnitarze, król na czele.
Wieść niesie, że na wozach wiozą dary chrzestne, ale w sercu zagładę dla pogaństwa.
Wielki książę od roku jest już chrześcijaninem, a przybywa teraz dopiero, — dlaczego?
Mówią, iż ważne sprawy w nowem państwie zatrzymały go przez wiosnę i lato, a potem przy-
