Sławą narodu dumny, szczęśliwy,
Łzą rozczulenia zabłysnął.
I kiedy starzec ściskał starca dłonie męskie,
Dzwon rozgrzmiał po powietrzu swe hymny zwycięskie,
A naród uchem w duszę wciągał tę pieśń wzniosłą,
I wzrok mu się rozogniał, i serce mu rosło.
Edmund Wasilewski.
Nie osłabła odwaga i męstwo Polaków mimo dobrobytu, nawet zbytku, który rozwijać się zaczął, — mamy z tych czasów wiele wzorów poświęcenia, pogardy życia, mamy wiele szlachetnych i pięknych postaci, jak hetman Tarnowski, kanclerz Jan Łaski, który woli złożyć urząd, niż potwierdzić niesprawiedliwy wyrok króla Aleksandra.
Bracia Strusiowie, Szczęsny i Jerzy, podczas wyprawy wołoskiej zasłynęli jako wzór męstwa i miłości braterskiej. Walczyli obok siebie tam zawsze, gdzie największe groziło niebezpieczeństwo. Gdy Szczęsny poległ, a wróg w przeważnej sile otoczył garstkę rycerzy, cofać się zaczęli, wzywając Jerzego, aby ocalił życie.
— Nie daj, Boże, abym brata samego tutaj pozostawił — odrzekł śmiały młodzieniec — gdzie on poległ, i ja chcę zginąć — lub zwyciężyć.
I zginął, rozsiekany szablami.
Gdy Tatarzy wpadli na Wołyń, mały oddział wojska polskiego zamknął się w Sokalu, a hetman, widząc ogromną przewagę sił nieprzyjacielskich,