Strona:Niewiadomska Cecylia - Legendy, podania i obrazki historyczne 13 - Czasy saskie, Stanisław August Poniatowski.djvu/12

Ta strona została uwierzytelniona.

Dłonie białe, liczka świeże,
By korale jarzębiny.

Gdy mróz w oczy igły ciska,
W polu głodne wrony kraczą,
Siadaj z niemi u ogniska —
Gościa krupnikiem uraczą.

I starzy będą bajali,
Jak to Kurpie Szwedów prali,
Jak niejedna tam mogiła
Gada, że ich zgniło siła...

Bo gdy broń wziął Kurp na barki,
Djablo Szwedom lazł na karki,
Póty zamorców spowiadał,
Aż ich z kaszą het pozjadał.

Zajdź w zwierzyniec,
Pod Myszyniec,
Tamci Kurpiów żyje wnuk,
I taż stara
W sercu wiara:
Jeden Bóg!

Teraz znacie,

Panie bracie,
Kurpi ród,

Nizkie chaty,

Lecz za katy,
Dzielny lud!


Michał Morzkowski.