Strona:Niewiadomska Cecylia - Legendy, podania i obrazki historyczne 18 - W dolinie łez. Od r. 1863-1901.djvu/09

krwawych i drgających; coraz ich więcej. W widmowem świetle księżyca tłumy ich występują za tłumami, dalej i dalej jeszcze, jedne obok drugich, jedne za drugiemi, cała przestrzeń żywa, głośna, konająca.
 I poznał, że to naród cały w Chrystusowej męce rozwieszon nad własną swą ziemią!
 A gruz mogił, na których stoją krzyże one, to kościołów i miast żywych pogruchotane szczątki.
 A u stóp krzyżów, niby wstęgi mgły miesiącem osrebrzonej, szeregi niewiast i dzieci z rękoma ku wierzchołkom drzew wyciągniętemi. A z ust ich płynie drżąca, modlitwiana pieśń, którą pochłania płacz“.
 Nieinną była ziemia polska po powstaniu i obraz jest prawdziwy, a nazwa zasłużona. Ból okropny, lecz męka odkupuje winy, więc nad cierpiącym narodem czuwa Chrystus ukrzyżowany.
 Wysoko, wysoko, z ponadniebnych głębi zstępują dwie drogi mleczne, przecinające się z sobą w jeden ogromny, jasno-biały krzyż. I na tym krzyżu widać było postać z rozpostartemi nad światem ramiony, których łuk się rozszerzał co chwila. Na czole miała koronę cierniową, jakoby z palących się cichych piorunów. A na dłoniach i stopach jakoby trzy rany, błyszczące jak trzy czerwone księżyce. I nieustannie lały się z nich jakoby tęcze krwi, a każda tęcza przekraplała się w roje gwiazd, które rozsypywały się i świeciły po niebie.
 Coraz to niżej spuszczała się postać, aż z dróg mlecznych, które ją niosły, stały się dwie bezmierne obręcze ze srebra, okuwające widnokrąg, a z krwi płynącej stało się miljon gwiazd, jakoby welon gwiazd, który przesłonił jej kształty. A wzrok jej jak dwie żywe błyskawice, które szły prosto na dół od nieba do ziemi i padały w pełni na ukrzyżowany las.
 Wiara w opiekę Boską, w odkupienie win i sprawiedliwość, dodawała sił nieszczęśliwym. Czy bez tej wiary i pociechy mogliby wytrwać w męce?
 Cóż widzimy dokoła oprócz bólu pod ciężką stopą wroga, gniotącą gwoździami nabijanym butem?