Popierają te mrzonki bronią i pieniędzmi: w Austrji tworzą polskie drużyny strzeleckie.
Niech będą w pogotowiu, bo wojna wciąż grozi. Serbja nic chce się wyrzec Bośni i Hercegowiny, którą Austrja dla siebie zagarnęła, a za Serbją stoi jej opiekun Moskal. Jeśli Rosja pozwoli, Serbja rzuci się na Austrję, a wtedy — Bóg wie tylko, co stać się może w Europie.
„O wojnę powszechną za wolność ludów
Prosimy Cię, Panie!“
„Stu chorągwi szumami nakryty.
Stu chorągwi z przesławnych pól bitwy,
Biały Orzeł wzlatuje w błękity
Ponad ziemie i Polski i Litwy!“
Nie pamiętali ludzie tak pięknego lata. Słońce przyjaźń z ziemią zawarło i świeci tak łagodnie, a serdecznie. Niema słoty, i niema suszy. Zboża na polach stoją jak mur złoty, wysokie, gęste, ciężkie i bogate, a lasy szumią jakąś pieśń błogosławiącą i sypią hojne dary.
Jest tak pięknie, że wszystkim dobrze i nikt nie ma przeczucia złego. Dzieją się rzeczy groźne, ale ludzie nie myślą o nich. Tyle razy straszono wojną...
W Bośni zamordowano następcę tronu austrjackiego z małżonką. Serb rzucił bombę, potem dobiły ich strzały. Co będzie?
I nic jakoś. Śledztwo. Wyznaczono innego następcę tronu. Ucichło wszystko.
Przez cały lipiec cisza — i taka wspaniała pogoda.
