Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/113

uwagi byłyby nadaremne, a szyderstwem nic nie wskórasz.
 — A któż ci tu mówi o uwagach lub szyderstwach?...
 — A! to co innego. Ale...
 — Pozwól mi tylko powiedzieć sobie coś jeszcze.
 — Co?
 — To, żeś sobie strasznie po studencku postąpił.
 — Mie czyniłem żadnych kombinacyj, ani żadnych wyrachować, nic nie przedsiębrałem, lecz polegałem na rzeczy daleko silniejszej odemnie. Skoro pęd wody unosi nas, lepiej się z nim puścić, niż walczyć przeciw niemu.
 — A jeżeli w przepaść unosi?
 — Trzeba w niej utonąć, bracie.
 — Tak mniemasz?
 — Tak.
 — Ja jednak nie podzielam twojego zdania i na twojem miejscu...
 — Co byś uczynił, Anno?..
 — Przynajmniej tyle, że dowiedziałbym się o jej nazwisku, latach; na twojem miejscu...
 — Anno, Anno, ty jej nie znasz.
 — Nie, ale ciebie znam. Jakto!... Henryku,