Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/880

 — Do dyabła!... — mówił Henryk gniewny — Chicot, czyś kiedy widział podobne tchórzostwo?
 — Nie, Najjaśniejszy panie — odrzekł — nigdy tchórza tobie podobnego nie widziałem; to straszne...
 W tej chwili, żołnierze pana de Vesins usiłowali wyparować Henryka i jego straż przednią, która opanowała bramę i sąsiednie domy.
 Henryk przyjął ich z orężem w dłoni.
 Lecz oblegający byli silniejsi i udało im się odeprzeć Henryka za fosę.
 — Do pioruna — zawołał król — zdawało mi się, że mój sztandar się cofa; w takim razie sam go poniosę.
 I w rzeczy samej, wyrywając sztandar z rąk niosącego, wzniósł go do góry i pierwszy wszedł do miasta otoczony swojemi.
 — Teraz drżyj nikczemny tchórzu — rzekł.
 Kule świszczały, odbijały się od jego zbroi i dziurawiły sztandar.
 Panowie Tureniusz, Mornay i inni wcisnęli się w wyłamaną bramę pod przewodnictwem króla swojego.
 Huk dział ustał, bo twarz w twarz, dłoń z dłonią ścierać się musiano.