Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1186

 — To nie dosyć odrzekł bandyta.
 — Jednakże musicie na tem poprzestać, powiedział piekarz tonem opryskliwym. W piecu, na raz tylko 110 bochenków się mieści.
 — To dobrze, muły za dwie godziny przybędą.
 — Uprzedzam was, że przynajmniej pół godziny poczekają.
 — Zdajesz się zapominać o tem, że jesteśmy głodni.
 — Jeżeli chcecie, zabierzcie chleb tak jak jest i sami kaźcie go upiec. Rozbójnicy zrozumieli że nie poradzą z ludźmi mającymi takie odpowiedzi na wszystko.
 — Czy są jakie wiadomości z Beneventu? zapytali.
 — Tak, powiedział piekarz, przed godziną przybyłem ztamtąd.
 — Co tam słychać o Francuzach?
 — Przy mnie właśnie wchodzili.
 — Czy mówiono, że się tam zatrzymają?
 — Mówiono że jutro równo ze świtem wyruszą.
 — Do Neapolu?
 — Do Neapolu. Wielu ich było?
 — Około 600.
 — Układając ich porządkiem, wielu Francuzów możnaby w twój piec pomieścić?
 — Ośmiu.
 — A więc jutro wieczorem, jeżeli nam przybraknie chleba, będziemy mieć mięso.
 Wybuchem śmiechu przyjęto żart barbarzyński i czworo ludzi przykazując pospiech piekarzom, wyszli drzwiami wychodzącemi na trakt główny.