Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/919

 — Nie, nie, ja tego nie przeżyję, głowę sobie roztrzaskam.
 — Pomóżcie, pomóżcie mi utrzymać tego szaleńca — mówił król.
 — Kochanku, przebij się, to będzie śmierć łatwiejsza, żartował Chicot.
 — Ciszej oprawco — rzekł Henryk ze łzami w oczach.
 Tymczasem, Quelus kaleczył sobie policzki.
 — Quelusie, moje dziecię — mówił Henryk — będziesz tak siny iak Schomberg, kiedy go ufarbowano w indygo.
 Quelus wstrzymał się.
 Schomberg tylko drapał skronie i płakał ze złości.
 — Schomberg! Schomberg!... — mówił Henryk — miej rozum.
 — Ja oszaleję.
 — Ba!... — rzekł Chicot.
 — Prawda, to wielkie nieszczęście — mówił Henryk — i dla tego trzeba rozum zachować; tak, to wielkie nieszczęście, bo gotowa wojna domowa. A! kto mi tego figla wypłatał? kto mu dostarczył drabinkę? Na honor, całe miasto każę wywieszać.
 Trwoga opanowała obecnych.
 — Kto w:nny?.. — zapytał Henryk — kto