Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/250

—   250   —

 — Masz pan rację, najważniejszym jest, że przyszłam niedostrzeżona przez nikogo i że mogę rozmówić się z panem...
 Fouquet upadł na kolana.
 — Mów, pani, mów, — powiedział — słucham cię...
 — Przed chwilą — zaczęła margrabina, przesuwając po oczach rączką, jak z marmuru przez Fidjasza wykutą — tak, przed chwilą gotowa byłam wszystko wypowiedzieć, myśl moja była jasna, odważna; obecnie straciłam pewność, mieszam się, drżę cała; lękam się tego właśnie, że złą ci przyniosłam wiadomość...
 — Jeżeli temu zawdzięczam obecność twoją, niech ta zła wiadomość będzie błogosławioną, albo, najdroższa, ponieważ jesteś tutaj, ponieważ wyznałaś, że nie jestem ci zupełnie obojętnym, dajmy pokój tej złej wieści, a mówmy tylko o tobie, margrabino...
 — Nie, nie, przeciwnie, wymagaj, żądaj, żebym ci ją powiedziała natychmiast, żebym się nie dała owładnąć uczuciu; Fouquet, mój przyjacielu, tu chodzi o rzecz niezmiernie ważną.
 — Zadziwiasz mnie, margrabino, powiem nawet, że przerażasz prawie, ty, zawsze tak rozważna, pełna zastanowienia, która znasz tak dobrze ludzi, z którymi żyjemy. Więc to coś tak ważnego?..
 — O!.. bardzo, bardzo, posłuchaj tylko!..
 — Powiedz najpierw, jakim sposobem dostałaś się tutaj?..
 — Dowiesz się zaraz; lecz zacznijmy od najważniejszego.
 — Mów; margrabino, mów!... błagam cię, miej litość nademną.
 — Czy wiesz, że Colbert został intendentem skarbu?..
 — Ba?.. Colbert, nic nieznaczący Colbert?..
 — Tak, Colbert, mały Colbert.
 — Zaufany pana Mazariniego?..
 — Ten sam właśnie.
 — Cóż w tem widzisz zatrważającego, droga margrabino?.. Colbert intendentem, to dziwne wprawdzie, lecz wcale nie straszne.