Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/289

—   289   —

 — Nie będę oszczędzał ani jego wina, ani domu, — odparł ksiądz drwiąco. — Mam ja także swój plan; pozwólcie zabrać mi się do dzieła, a zobaczycie!...
 — Gdzież się zbierzecie?...
 — Wszędzie i nigdzie.
 — W jakiż sposób zostanę zawiadomiony?...
 — Przez umyślnego kurjera, dla którego koń stać będzie gotowy w ogrodzie pańskiego przyjaciela. Ale, ale, jak się nazywa ten przyjaciel?...
 Fouquet spojrzał na Gourvilla, a ten, chcąc wybawić z kłopotu swego pana, odezwał się:
 — Trzeba towarzyszyć panu opatowi, proszę pana; dom ten można poznać po znaku Panny Marji na froncie i dużym ogrodzie, jedynym w tej dzielnicy.
 — Dobrze, dobrze, idę uprzedzić moich żołnierzy.
 — Gourvillu, a ty idź z opatem, — rzekł Fouquet — wyliczysz mu zaraz potrzebną sumę. Zatrzymaj się chwilkę, opacie... Jaki pozór nadasz temu porwaniu?...
 — Bardzo prosty... zaburzenie uliczne.
 — Zaburzenie?... z jakiego powodu?... Nigdy chyba lud paryski nie jest skłonniejszym do uwielbienia monarchy, niż w chwili, gdy mają wieszać poborców podatkowych.
 — Lecz ja to urządzę... — rzekł opat.
 — Tak, lecz urządzisz w ten sposób, że wszyscy odgadną prawdę...
 — Nie, nie... mam jeszcze jedną myśl...
 — Jakąż?...
 — Ludzie moi, z okrzykiem: „Niech żyje Colbert!...“ rzucą się na skazanych, wołając, iż szubienica za lekką jest karą dla takich zbrodniarzy i że, szarpiąc ich na kawały, sami wymierzą sprawiedliwość.
 — O, rzeczywiście, to doskonała myśl — odezwał się Gourville.
 — Do licha!... panie opacie, co za bujna fantazja!...