Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/209

—   209   —

 — I Louviere jest najlepszy. Koniec końców zapłaciłem siedemdziesiąt pięć tysięcy panu Tremblay.
 — Pięknie!... a panu Louviere?...
 — Tak samo.
 — I to zaraz?...
 — A!... Bój się Boga, to dla mnie było niemożliwe. Król, albo raczej Mazarini, nie chciał usuwać tych dwóch niegodziwców; pozwalał więc, aby, nim ustąpią, nakładali leonińskie warunki.
 — Jakie warunki?...
 — Słuchaj i drżyj, trzyletni dochód.
 — Do djabła!... więc sto pięćdziesiąt liwrów poszło w ich ręce.
 — Nieinaczej.
 — A prócz tego?...
 — Pięćdziesiąt tysięcy talarów, czyli piętnaście tysięcy pistolów, na trzy raty.
 — A!... to okropność.
 — To jeszcze nie wszystko.
 — Cóż więcej?
 — Jeżeli nie dopełnię moich zobowiązań, ci panowie wchodzą w moje prawa. Kazano to podpisać królowi.
 — To niepodobna, to nie do uwierzenia!...
 — A jednak tak jest.
 — Żałuję cię, mój biedny Baisemeaux. A na cóż Mazarini wyświadczył ci tę mniemaną łaskę?... Lepiej byłoby, żeby ci był odmówił.
 — Tak, lecz protektor zmusił go.
 — Twój protektor?... Któż taki?...
 — Jeden z twoich przyjaciół, pan d‘Herblay.
 — Pan d‘Herblay!... Aramis!...
 — Aramis był tak łaskaw dla mnie.
 — Łaskawym!... aby cię dostać w szpony.
 — Posłuchaj więc!... Chciałem opuścić służbę kardynała, pan d‘Herblay przemówił za mną do panów Louviere i Tremblay,